بعُد سوم (آرمان نامه ارد بزرگ) فر گرد *بزرگداشت*
زآن مّی که حیات جاودانی ست ,بخور
سرمایه ی لذت جوانی ست, بخور
سوزنده چو آتش است,لیکن ,غم را
سازنده چو آب زندگانی ست , بخور*خیام
● بعُد سوم آرمان نامه ارد بزرگ ●
● فرگرد بزرگداشت ●
همواره در زندگی انسان با افراد مختلفی روبرومیشود ویا از سرگذشت کسی باخبر شده ی بطریقی از افراد جدیدی مطالبی را میشنود واین اشخاص ممکن است از کسانی باشند که به بزرگداشت آنان سخنی در مورد آنها گفته میشود .معمولا به «بزرگداشت »کسانی مینشینیم که از افراد شناخته شده ی جامعه ما یا دیگر جوامع هستند
*بزرگداشت ، دروازه ای از بهشت است . *ارد بزرگ
ودر کنار این گروه که بنوعی حضور وجود خویش را جاودانی کرده اندوهمواره مردم با میل ورغبت به بزرگداشت آنان ز این گروه ی اد میکنند , افرا دی نیز هستند که شهرت کشوری وجهانی پیدا نکرده اند اما در مقام خود انسانهائی بوده که به روش خوددر زندگی موثر بوده واکارهای را انجام داده اند که مقام کاری وارزش آن را نمیتوان نادیده گرفت وشاید علت شناخته نشدن آنان این باشد که این گروه در طول مدت عمر خود یا علاقه ای به شهرت نداشته اند یااینکه خلوت خویش را بیشتر دوست داشته نخواسته اند درنگاه دیگران باشند ویا اینکه آنقدر ازما دور بوده اند که ما از حضور ایشان ونوع کارهای مثمر ثمری که داشته اند بی خبر مانده ایم وبسیار نیز رخ داده است که ما زمانی با فردی وآثار وکارهای او آشنا گشته و به بزرگذاشت او می پردازیم که دیگر درمیان ما نیست .
بزرگداشت کسانی دیدنی ست ، که از دیدگان مردم بسیار دورند .*ارد بزرگ
واین یکی از بدترین نوع ارج نهادن به شخص وافرادیست که در زمان حیات بسیار تلاش وزحمتی داشته اند وما نه تنها باآنان بدرستی اشنا نبودیم بلکه حتی یکبار نیز فرصت تقدیر ازاو را بخود او نیافتیم تا به هر گونه که هست سپاس خود را ابراز داریم . در نگاه من البته معتقدم که تنها ارج نهادن وبزرگداشت کسانی که بگونه ای دردنیای ما ارزشمند بوده اند کافی نیست .
سرمایه ی لذت جوانی ست, بخور
سوزنده چو آتش است,لیکن ,غم را
سازنده چو آب زندگانی ست , بخور*خیام
● بعُد سوم آرمان نامه ارد بزرگ ●
● فرگرد بزرگداشت ●
همواره در زندگی انسان با افراد مختلفی روبرومیشود ویا از سرگذشت کسی باخبر شده ی بطریقی از افراد جدیدی مطالبی را میشنود واین اشخاص ممکن است از کسانی باشند که به بزرگداشت آنان سخنی در مورد آنها گفته میشود .معمولا به «بزرگداشت »کسانی مینشینیم که از افراد شناخته شده ی جامعه ما یا دیگر جوامع هستند
*بزرگداشت ، دروازه ای از بهشت است . *ارد بزرگ
ودر کنار این گروه که بنوعی حضور وجود خویش را جاودانی کرده اندوهمواره مردم با میل ورغبت به بزرگداشت آنان ز این گروه ی اد میکنند , افرا دی نیز هستند که شهرت کشوری وجهانی پیدا نکرده اند اما در مقام خود انسانهائی بوده که به روش خوددر زندگی موثر بوده واکارهای را انجام داده اند که مقام کاری وارزش آن را نمیتوان نادیده گرفت وشاید علت شناخته نشدن آنان این باشد که این گروه در طول مدت عمر خود یا علاقه ای به شهرت نداشته اند یااینکه خلوت خویش را بیشتر دوست داشته نخواسته اند درنگاه دیگران باشند ویا اینکه آنقدر ازما دور بوده اند که ما از حضور ایشان ونوع کارهای مثمر ثمری که داشته اند بی خبر مانده ایم وبسیار نیز رخ داده است که ما زمانی با فردی وآثار وکارهای او آشنا گشته و به بزرگذاشت او می پردازیم که دیگر درمیان ما نیست .
بزرگداشت کسانی دیدنی ست ، که از دیدگان مردم بسیار دورند .*ارد بزرگ
واین یکی از بدترین نوع ارج نهادن به شخص وافرادیست که در زمان حیات بسیار تلاش وزحمتی داشته اند وما نه تنها باآنان بدرستی اشنا نبودیم بلکه حتی یکبار نیز فرصت تقدیر ازاو را بخود او نیافتیم تا به هر گونه که هست سپاس خود را ابراز داریم . در نگاه من البته معتقدم که تنها ارج نهادن وبزرگداشت کسانی که بگونه ای دردنیای ما ارزشمند بوده اند کافی نیست .
ادامه در لینک زیر :
نظرات
ارسال یک نظر